Fragments of time.

Fragments of time.

Światło przedzierające się przez drzewa, tworzyło obraz totalnie mistyczny. Czułem się jakbym był w teatrze z piękną scenografią i miał odegrać jakąś bardzo ważną scenę. Muzyką była cisza, spadające krople deszczu, lekki wiatr, który to rozbijał się o kaptur kurtki założony na głowę. Było mi zimno i niewygodnie, przede wszystkim chciało mi się pić, tak! Woda byłaby najlepszym rozwiązaniem, ale w butelce miałem tylko około półtora litra, to miało mi wystarczyć na całodniową przechadzkę po dzikich szlakach Bieszczadów. Świadomość też, że za mną i przede mną jest tyle samo do przejścia, oraz pewność, że na górze będzie wspaniały widok budowały moje morale (jak się okazało - złudnie) Za bardzo wybiegłem myślami w przyszłość, wierzyłem, że spełnienie będzie na samej górze, że wejście na szczyt będzie najważniejsze a widok ze szczytu będzie punktem kulminacyjnym. Na górze nie było nic, a zarazem było wszystko, ogromna pustka wypełniona mleczną mgłą, szlak przede mną, który znów znikał po kilku metrach. Mgła, mróz, deszcz oraz wiatr, walka ze samym sobą, pocałunek od natury, piękne obrazy, które są ze mną, brak ludzi, brak czegokolwiek. Obecność roślin, kamieni, wody - dźwięk chodzenia po błocie, dźwięk wiejącego wiatru, oprócz tego cisza. Cisza była najpiękniejsza.